Wieś w pobliżu Jasienia, o średniowiecznym rodowodzie. We wsi kościół neogotycki, usytuowany na wzgórzu. W 1920 roku niemiecki archeolog Schuchhardt odkrył w Wicinie, w pradolinie rzeczki Szuszyny gród prasłowiański z okresu kultury łużyciej. Wykopaliska prowadzono aż do 1998 roku.
Osada powstała w pierwszej połowie XIII wieku, pierwsza udokumentowana informacja z 1381 roku, kiedy zapisana została, jako „Wiczen”. Założona w układzie ulicowym w XIX wieku rozwinęła się przestrzennie w wielodrożnicę. 32 stanowiska archeologiczne zewidencjonowano podczas powierzchniowych badań archeologicznych AZP. Są to osady epoki kamiennej, kultury łużyckiej z epoki brązu, starożytności, wczesnego i późnego średniowiecza, cmentarzyska z epoki brązu oraz ślady osadnicze epoki kamiennej i brązu, starożytności, wczesnego i późnego średniowiecza.

Wieś o planie wielodrożnicy wywodzącej się z ulicówki rozwiniętej szczególnie w XIX - XX wieku położona jest przy drodze z Nowogrodu do Jasienia. Plan wsi wzbogaca staw i kanał Wicina.
Zabudowa zwarta, w starszej części w większości w układzie szczytowym pochodzi w większości z drugiej połowy XIX i początku XX wieku. Współcześnie wprowadzono dysharmonizujące budynki szkoły i plebani.
Wokół kościoła, na skarpie, na rzucie prostokąta, od końca XIX wieku istniał cmentarz ewangelicki, który wykorzystano współcześnie na wtórne pochówki.
We wsi zachował się pierwotny plan ulicówki. Zachowała się we wsi także enklawa zieleni związana z cmentarzem po ewangelickim.